تایید هویت دو عاملی (2FA) یک روش امنیتی است که با استفاده از دو عامل مختلف، مانند گذرواژه و کد امنیتی، برای تایید هویت کاربر استفاده می‌شود. این روش باعث افزایش امنیت حساب‌های کاربری، کاهش خطر حملات فیشینگ و محافظت از اطلاعات حساس می‌شود. اپلیکیشن‌های احراز هویت (Authenticator) یکی از ایمن‌ترین و ساده‌ترین راه‌های استفاده از 2FA هستند. استفاده از 2FA در سازمان‌ها و سامانه‌های احراز هویت متمرکز می‌تواند به افزایش امنیت اطلاعات کمک کند.
با گسترش فناوری و افزایش نیاز به حفاظت از اطلاعات شخصی و امنیت داده‌ها، روش‌های مختلفی برای احراز هویت و ارسال اطلاعات حساس به‌کار گرفته می‌شوند. پیامک یکی از این روش‌هاست که به دلیل سادگی و گستردگی استفاده، همچنان در بسیاری از سیستم‌ها و سرویس‌ها به‌کار می‌رود. اما آیا این روش به‌راستی امن است؟ در این مطلب، به بررسی دلایل ناامن بودن پیامک، خطرات و آسیب‌پذیری‌های آن، و جایگزین‌های مطمئن‌تر برای افزایش امنیت و احراز هویت می‌پردازیم.
عدم رمزنگاری داده‌ها پیامک‌ها به صورت متنی ساده و بدون رمزنگاری ارسال می‌شوند، این یعنی هر کسی که به شبکه مخابراتی دسترسی داشته باشد، می‌تواند محتوای پیام‌ها را خوانده و استفاده کند. در صورت دسترسی غیرمجاز به شبکه، اطلاعات حساس و شخصی در معرض خطر قرار می‌گیرند.
حملات سایبری و نفوذ تکنیک‌های مختلفی برای نفوذ به سیستم‌ها و دسترسی به اطلاعات پیامکی وجود دارد. از جمله این تکنیک‌ها می‌توان به فیشینگ (phishing) و سیم‌سوابینگ (SIM swapping) اشاره کرد. در حملات فیشینگ، مهاجمان با ارسال پیامک‌های جعلی تلاش می‌کنند تا اطلاعات حساس را از کاربران بدست آورند. در حملات سیم‌سوابینگ، مهاجمان با جابجایی سیم‌کارت کاربر، به تمامی پیام‌ها و تماس‌های وی دسترسی پیدا می‌کنند.
ناامن بودن شبکه مخابراتی شبکه‌های مخابراتی به‌اندازه کافی ایمن نیستند و به‌راحتی می‌توانند مورد حمله قرار گیرند. نفوذ به شبکه‌های مخابراتی می‌تواند به دسترسی غیرمجاز به پیامک‌ها و اطلاعات حساس منجر شود. علاوه بر این، دسترسی غیرمجاز به شبکه‌های مخابراتی می‌تواند به شنود مکالمات و دسترسی به اطلاعات مکانی افراد منجر شود.
سرقت هویت یکی از بزرگترین خطرات استفاده از پیامک برای احراز هویت، سرقت هویت است. مهاجمان با دسترسی به کدهای احراز هویت دو مرحله‌ای که از طریق پیامک ارسال می‌شوند، می‌توانند به حساب‌های کاربری و اطلاعات شخصی دسترسی پیدا کرده و از آنها سوءاستفاده کنند. این موضوع می‌تواند به سرقت مالی و اطلاعات شخصی منجر شود.
فیشینگ در حملات فیشینگ، مهاجمان با ارسال پیامک‌های جعلی که به‌نظر از منابع معتبر می‌آیند، تلاش می‌کنند تا اطلاعات حساس کاربران را بدست آورند. این پیامک‌ها ممکن است شامل لینک‌هایی به سایت‌های جعلی باشند که کاربر را فریب می‌دهند تا اطلاعات شخصی و حساس خود را وارد کند.
سیم‌سوابینگ در این نوع حمله، مهاجمان با دسترسی فیزیکی به سیم‌کارت کاربر یا از طریق دسترسی به اطلاعات شخصی وی، سیم‌کارت جدیدی به‌نام وی تهیه کرده و کنترل کامل بر تماس‌ها و پیام‌های کاربر را به‌دست می‌گیرند. این امر به مهاجمان امکان دسترسی به حساب‌های بانکی و دیگر اطلاعات حساس را می‌دهد.
اپلیکیشن‌های احراز هویت استفاده از اپلیکیشن‌های احراز هویت مانند Google Authenticator یا Authy می‌تواند به‌عنوان جایگزینی مطمئن برای پیامک در احراز هویت مورد استفاده قرار گیرد. این اپلیکیشن‌ها کدهای امنیتی یکبار مصرف تولید می‌کنند که تنها بر روی دستگاه کاربر قابل دسترسی است و امنیت بیشتری نسبت به پیامک دارند.
رمزنگاری دوطرفه پیام‌رسان‌هایی که از رمزنگاری دوطرفه (end-to-end encryption) استفاده می‌کنند، می‌توانند امنیت اطلاعات ارسال شده را تضمین کنند. در این روش، تنها فرستنده و گیرنده پیام قادر به دسترسی به محتوای پیام هستند و حتی سرویس‌دهنده پیام‌رسان نیز نمی‌تواند به اطلاعات دسترسی داشته باشد.
فناوری‌های بیومتریک استفاده از فناوری‌های بیومتریک مانند شناسایی اثر انگشت، تشخیص چهره و اسکن عنبیه به‌عنوان روش‌های احراز هویت می‌تواند امنیت اطلاعات را به‌طور قابل توجهی افزایش دهد. این فناوری‌ها از ویژگی‌های منحصر به‌فرد بدن کاربر برای تایید هویت استفاده می‌کنند و امکان سوءاستفاده از اطلاعات را به حداقل می‌رسانند.
با توجه به افزایش خطرات و آسیب‌پذیری‌های مرتبط با استفاده از پیامک برای احراز هویت و ارسال اطلاعات امنیتی، نیاز به روش‌های امن‌تر و به‌روزتر به‌وضوح احساس می‌شود. جایگزین‌هایی مانند اپلیکیشن‌های احراز هویت، رمزنگاری دوطرفه و فناوری‌های بیومتریک می‌توانند به‌طور موثری امنیت و حریم خصوصی را افزایش دهند. بنابراین، برای مقابله با تهدیدات سایبری و حفاظت از اطلاعات شخصی، لازم است که به این تکنولوژی‌ها روی آوریم و از روش‌های قدیمی و ناامن پرهیز کنیم.
Authentication و Authorization دو مفهوم بسیار حیاتی در امنیت اطلاعات هستند که به صورت جداگانه نقش‌های اساسی و مهمی را در امنیت اطلاعات ایفا می‌کنند. اما گاهی این دو مفهوم به گونه‌ای با هم ترکیب می‌شوند که جای هم قابل تفکیک نیستند و در کنار هم استفاده می‌شوند.
اگر شما یک فرد فنی نیستید، آنگاه بسیار آشکار است که ممکن است با یک کلمه خاص برخورد کنید که شما را گیج کند. خیلی داستان‌ها پیرامون اطرافیان گرد و خاک درباره شبکه‌های کامپیوتری و امنیت گشته است. با این حال، گاهی اوقات دشوار است که بفهمیم کدام کلمه چه چیزی را توصیف می‌کند و ممکن است آن را با چیز دیگری اشتباه تلقی کنیم.
به عنوان مثال، تأیید هویت و اجازه دسترسی به نظر می‌رسند مشابه هستند، اما وقتی به معنی آنها می‌پردازیم، متفاوتند.
این دو اصطلاح – تأیید هویت و اجازه دسترسی – معمولاً هنگام بحث در مورد دسترسی به سیستم و امنیت استفاده می‌شوند. هر دو همچنین با وب به عنوان یکی از خدمات زیرساختی مرتبط هستند. اما، واقعیت این است که مردم اغلب این دو کلمه را با یکدیگر اشتباه می‌گیرند، به ویژه کسانی که پیش‌زمینه امنیت IT ندارند.
اگر فکر می‌کنید که این اجازه دسترسی و تأیید هویت چیست؟ نگران نباشید، ما می‌خواهیم در مورد همین موضوع صحبت کنیم.
تأیید هویت به معنای تأیید هویت شما است، و اجازه دسترسی به معنای اجازه دسترسی به سیستم است.
تأیید هویت نوعی فرآیند است که مطمئن می‌شود که شخصی آن چیزی است که ادعا می‌کند. و اجازه دسترسی به یک مجموعه از قوانین اشاره دارد که کمک می‌کند تا مشخص شود چه کسی باید به چه کاری اجازه داشته باشد.
به عنوان مثال، ممکن است باب فقط برای ایجاد و حذف پایگاه‌داده‌ها مجاز باشد، در حالی که الیس فقط برای خواندن وظیفه‌مند باشد.
تأیید هویت مربوط به اعتبارها است، به عنوان مثال، نام کاربری و رمز عبور برای تأیید هویت. در اینجا، سیستم بررسی می‌کند که آیا شما آن چیزی هستید که ادعا می‌کنید از طریق اعتبارهای خود. آیا از شبکه‌های عمومی یا خصوصی استفاده می‌کنید، سیستم هویت کاربران را از طریق جزئیات ورود به سیستم، به ویژه نام کاربری و رمز عبور، تأیید می‌کند. با این حال، روش‌های دیگری برای تأیید هویت وجود دارد، اما این روش ابتدایی‌تر، که تقریبا توسط همه استفاده می‌شود، است.
یک عامل تأیید هویت با استفاده از عناصر مختلف سیستم تعیین می‌شود که برای تأیید هویت شخصی قبل از اعطای دسترسی به هرکسی در مورد هرچیزی استفاده می‌شود. با این حال، هویت یک فرد از طریق آنچه فردی از پیش می‌داند تعیین می‌شود. و حداقل دو یا سه عامل تأیید هویت هم درگیر هستند که باید برای اعطای دسترسی به سیستم تأیید شوند. بر اساس سطح امنیت، عامل تأیید هویت از طریق این سه مورد متفاوت است:
از میان سه عامل، این عامل تأیید هویتی ساده‌تر است. برای اعطای دسترسی به یک وبسایت یا هر شبکه‌ای نیاز به یک رمزعبور دارد. در اینجا، فرد برای درخواست دسترسی به سیستم با کمک اعتبارها برای تأیید هویت خود باید درخواست دسترسی به سیستم کند. به عنوان مثال، یک رمزعبور همراه با نام کاربری اعتبار ورود شما را تأیید کرده و به شما دسترسی می‌دهد.
در این عامل تأیید هویت، همانطور که از نامش پیداست، فرآیند تأیید دو مرحله‌ای انجام می‌شود. به همراه نام کاربری و رمزعبور، یک قطعه اطلاعات دیگر باید ارائه شود که فقط توسط کاربر شناخته می‌شود. به دلیل این تأیید هویت، برای هکرها برای دسترسی به حساب یا دزدیدن داده‌های شخصی یا اطلاعات حساس، چالش بیشتری به وجود می‌آید زیرا هنگامی که کسی سعی در دسترسی به آن حساب می‌کند، نیاز به یک اطلاعات محرمانه دیگر به همراه نام کاربری و رمزعبور دارد.
از میان سه عامل، این روش پیشرفته‌ترین روش تأیید هویت است. برای اعطای دسترسی به سیستم نیاز به دو یا بیشتر از دو سطح امنیتی همراه با تأیید هویت‌های مستقل دیگر دارد. از عواملی استفاده می‌شود که از هم مستقل هستند و در عین حفظ اطلاعات، داده‌هایی بیرونی می‌کنند. این روش بسیار متداول در بخش‌های مالی، بانک‌ها و نهادهای انتظامی است.
از سوی دیگر، اعطای مجوز وارد عمل می‌شود یکبار هویت شما با موفقیت تأیید شود توسط سیستم. به دلیل این مسئله شما دسترسی به منابعی مانند فایل‌ها، موجودی‌ها، پایگاه‌داده‌ها، اطلاعات حساس و غیره را دریافت می‌کنید. هرچند اعطای مجوز برای تأیید حقوق شما برای اعطای دسترسی به منابع لازم است یکبار حقوق دسترسی شما تعیین شود، به عبارت دیگر، اعطای مجوز فرآیندی است که برای تعیین اینکه کاربری که تأیید شده دارای حق دسترسی به منابع خاص استفاده می‌کند. بهترین مثال می‌تواند این باشد که یکبار شناسه کاربری و رمزعبور کارمند تأیید شد، مرحله بعد تصمیم‌گیری در مورد این است که کدام کارمند دسترسی به کدام طبقه را خواهد داشت و این با استفاده از اعطای مجوز انجام می‌شود.
تفاوت اصلی بین دو مورد، تأیید هویت و اعطای مجوز به این صورت است:
گاهی اوقات هر دو اعطای مجوز و تأیید هویت به صورت ترکیبی استفاده می‌شوند، اما در واقع معنای و مفهوم آنها متفاوت است. با این حال، هر دوی آنها برای زیرساخت خدمات وب بسیار اساسی هستند زیرا هر دو برای اعطای دسترسی به سیستم استفاده می‌شوند. بسیاری اوقات اصطلاحات اعطای مجوز و تأیید هویت واقعاً با یکدیگر اشتباه می‌شوند، بنابراین شما باید تفاوت آنها را بدانید – که بسیار ساده است. به عنوان مثال، تأیید هویت به شما کمک می‌کند تا تصمیم بگیرید آیا شما هستید که می‌گویید کسی هستید یا نه و اعطای مجوز برای اعطای حقوق دسترسی وارد عمل می‌شود – چه چیزهایی را می‌توانید دسترسی داشته باشید و تغییر دهید.
منبع: AboutSSL.org
کارکنان، چه در محل کار و چه از راه دور، نیاز به دسترسی به منابع سازمانی مانند برنامه‌ها، فایل‌ها و داده‌ها دارند. در گذشته، بیشتر کارکنان در محل کار حضور داشتند و منابع سازمانی پشت یک فایروال محافظت می‌شدند. اما اکنون با افزایش کار هیبریدی، نیاز به دسترسی امن به منابع سازمانی از هر مکانی بیشتر شده است. اینجاست که IAM وارد عمل می‌شود.
IAM دسترسی امن به منابع سازمانی مانند ایمیل‌ها، پایگاه‌های داده، داده‌ها و برنامه‌ها را برای کاربران تأیید شده فراهم می‌کند. هدف این است که دسترسی به گونه‌ای مدیریت شود که افراد مجاز بتوانند کار خود را انجام دهند و افراد غیرمجاز، مانند هکرها، از دسترسی محروم شوند.
نیاز به دسترسی امن فقط به کارکنان محدود نمی‌شود؛ بلکه شامل پیمانکاران، فروشندگان، شرکای تجاری و افرادی که از دستگاه‌های شخصی استفاده می‌کنند نیز می‌شود. IAM تضمین می‌کند که هر فردی که باید دسترسی داشته باشد، سطح دسترسی مناسب را در زمان مناسب و بر روی دستگاه مناسب دارد. به همین دلیل، IAM بخش حیاتی از امنیت سایبری مدرن است.
با استفاده از سیستم IAM، سازمان می‌تواند به‌سرعت و با دقت هویت افراد را تأیید کرده و اطمینان حاصل کند که آنها مجوزهای لازم برای استفاده از منابع درخواست‌شده را دارند.
IAM شامل دو بخش است: مدیریت هویت و مدیریت دسترسی.
1. مدیریت هویت: تلاش‌های ورود به سیستم را با پایگاه داده مدیریت هویت که شامل اطلاعاتی مانند نام کارمندان، عناوین شغلی، مدیران، شماره تلفن‌های همراه و ایمیل‌های شخصی است، بررسی می‌کند. این اطلاعات باید به‌طور مداوم به‌روزرسانی شوند. تطبیق اطلاعات ورود با هویت در پایگاه داده به‌عنوان احراز هویت شناخته می‌شود. برای امنیت بیشتر، بسیاری از سازمان‌ها از احراز هویت چندعاملی (MFA) استفاده می‌کنند که شامل یک مرحله اضافی برای تأیید هویت است.
2. مدیریت دسترسی: پس از تأیید هویت، مدیریت دسترسی تعیین می‌کند که کدام منابع برای کاربر مجاز است. این سطوح دسترسی بر اساس عواملی مانند عنوان شغلی، سابقه کار و پروژه‌ها تعیین می‌شود. اعطای سطح دسترسی صحیح پس از احراز هویت به‌عنوان مجوزدهی شناخته می‌شود.
هدف IAM این است که احراز هویت و مجوزدهی به‌درستی و با امنیت در هر تلاش برای دسترسی انجام شود.
IAM در امنیت سایبری مهم است زیرا به بخش IT سازمان کمک می‌کند تا تعادل بین دسترسی محدود به داده‌ها و منابع مهم و دسترسی مجاز به برخی افراد را برقرار کند. IAM امکان تنظیم کنترل‌هایی را فراهم می‌کند که دسترسی امن به کارمندان و دستگاه‌ها را فراهم می‌کند و دسترسی افراد خارجی را دشوار یا غیرممکن می‌سازد.
همچنین، IAM مهم است زیرا روش‌های مجرمان سایبری روزانه تغییر می‌کند. حملات پیچیده مانند ایمیل‌های فیشینگ یکی از منابع رایج هک و نقض داده‌ها هستند و کاربران با دسترسی موجود را هدف قرار می‌دهند. بدون IAM، مدیریت دسترسی به سیستم‌های سازمان دشوار است و نقض‌ها و حملات می‌توانند به سرعت گسترش یابند.
راه‌حل‌های IAM به جلوگیری و کاهش تأثیر حملات کمک می‌کنند.
دسترسی مناسب برای افراد مناسب: سیستم IAM با ایجاد و اجرای قوانین مرکزی و دسترسی‌ها، اطمینان می‌دهد که کاربران به منابع مورد نیاز دسترسی دارند و به اطلاعات حساس دسترسی ندارند. این روش به عنوان کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC) شناخته می‌شود.
بهره‌وری بدون مانع: ابزارهای IAM مانند ورود یکپارچه (SSO) و پروفایل‌های کاربری یکپارچه، دسترسی امن به منابع مختلف را بدون نیاز به ورودهای متعدد فراهم می‌کنند.
محافظت از نفوذ داده‌ها: ابزارهای IAM مانند MFA و احراز هویت بدون رمز عبور، با افزودن لایه‌های امنیتی اضافی، خطر نفوذ داده‌ها را کاهش می‌دهند.
رمزگذاری داده‌ها: بسیاری از سیستم‌های IAM ابزارهای رمزگذاری ارائه می‌دهند که اطلاعات حساس را در هنگام انتقال محافظت می‌کنند و دسترسی را به شرایط خاص محدود می‌کنند.
کاهش کار دستی برای IT: با خودکارسازی وظایف IT مانند بازنشانی رمز عبور و نظارت بر دسترسی‌ها، سیستم‌های IAM زمان و تلاش بخش IT را صرفه‌جویی می‌کنند.
بهبود همکاری و کارایی: IAM با ایجاد همکاری امن و سریع بین کارکنان، پیمانکاران و تامین‌کنندگان، فرآیندهای مجوزدهی را تسریع می‌کند و زمان استخدام را کاهش می‌دهد.
راه‌حل‌های IAM با انواع فناوری‌ها و ابزارها ادغام می‌شوند تا احراز هویت و مجوز امن را در مقیاس سازمانی ممکن سازند:
– SAML: این پروتکل امکان SSO را فراهم می‌کند. پس از احراز هویت موفقیت‌آمیز کاربر، SAML به برنامه‌های دیگر اطلاع می‌دهد که کاربر تأیید شده است. SAML در سیستم‌عامل‌ها و ماشین‌های مختلف کار می‌کند و دسترسی امن را در زمینه‌های مختلف ممکن می‌سازد.
– OIDC: این پروتکل جنبه هویتی به OAuth 2.0 اضافه می‌کند. این پروتکل توکن‌هایی حاوی اطلاعات کاربر بین ارائه‌دهنده هویت و ارائه‌دهنده خدمات ارسال می‌کند. این توکن‌ها می‌توانند رمزگذاری شوند و اطلاعاتی مانند نام، آدرس ایمیل، تاریخ تولد یا عکس کاربر را شامل شوند. OIDC برای احراز هویت کاربران بازی‌های موبایل، شبکه‌های اجتماعی و برنامه‌ها مفید است.
– SCIM: این پروتکل به سازمان‌ها کمک می‌کند تا هویت کاربران را به صورت استاندارد مدیریت کنند که در چندین برنامه و راه‌حل کار می‌کند. SCIM امکان ایجاد هویت برای کاربر در یک ابزار IAM را فراهم می‌کند که با ارائه‌دهنده ادغام می‌شود تا کاربر بدون ایجاد حساب جداگانه دسترسی داشته باشد.
سیستم‌های IAM بر تمام بخش‌ها و کاربران تأثیر می‌گذارند. بنابراین، برنامه‌ریزی دقیق قبل از پیاده‌سازی ضروری است. ابتدا تعداد کاربران و لیست راه‌حل‌ها، دستگاه‌ها، برنامه‌ها و خدمات مورد استفاده سازمان را محاسبه کنید تا مطمئن شوید که راه‌حل IAM با تنظیمات IT موجود سازگار است.
سپس نقش‌ها و موقعیت‌های مختلفی که سیستم IAM باید پوشش دهد را مشخص کنید. این چارچوب معماری سیستم IAM و مبنای مستندات آن خواهد بود.
همچنین، نقشه راه بلندمدت راه‌حل IAM را در نظر بگیرید. با رشد و گسترش سازمان، نیازهای آن از سیستم IAM تغییر خواهد کرد. برنامه‌ریزی برای این رشد از پیش، تضمین می‌کند که راه‌حل IAM با اهداف کسب‌وکار همسو و برای موفقیت بلندمدت آماده است.
با افزایش نیاز به دسترسی امن به منابع در پلتفرم‌ها و دستگاه‌های مختلف، اهمیت IAM بیشتر می‌شود. سازمان‌ها به روشی مؤثر برای مدیریت هویت‌ها و مجوزها در مقیاس سازمانی نیاز دارند که همکاری را تسهیل و بهره‌وری را افزایش دهد.
پیاده‌سازی یک راه‌حل IAM که با اکوسیستم IT موجود سازگار باشد و از فناوری‌های روز برای نظارت و مدیریت دسترسی استفاده کند، یکی از بهترین راه‌ها برای تقویت امنیت سازمان است. در این راه ما می‌توانیم شما را همراهی کنیم زیرا یکی از گزینه‌های مناسب مدیریت هویت و دسترسی برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و به خصوص دانشگاه‌ها، سامانه شناسه یکتا محصول شرکت نقش‌آوران است. این سامانه با رابط کاربری سبک و ساده در عین حال قدرتمند و ایمن، امکان مدیریت یکپارچه کاربران، سطوح دسترسی آنها و همچنین ورود متمرکز یا همان SSO را برای تمامی سامانه‌های مورد استفاده کاربران فراهم می‌کند.
منبع: مایکروسافت
سال‌هاست فناوری اطلاعات و ارتباطات به عنوان قلب حیات سازمان‌ها و فعالیت‌های آنلاین یاد می‌شود و مفهوم “Identity Provider” یا به اختصار “IDP” از اهمیت چند برابری برخوردار شده است. این مفهوم اساسی در امنیت و مدیریت هویت در فضای دیجیتال وب، امکان فعالیت‌های مختلفی از ورود به سیستم‌ها تا ارتباط با سرویس‌های مختلف را برای کاربران فراهم می‌کند.
Identity Provider به معنای ارائه دهنده هویت است و در اصطلاحات فنی، سازمانی یا سایتی است که مسئول مدیریت و اعتبارسنجی هویت کاربران است. IDP اطلاعات هویتی کاربران را ذخیره، مدیریت و اعتبارسنجی می‌کند.
SSO و IDP از دو جنبه مختلف به کاربران کمک می‌کنند. SSO به کاربران کمک می‌کند تا با یکبار ورود به تمامی سرویس‌ها و منابع مورد نیاز خود دسترسی پیدا کنند، در حالی که IDP مسئولیت مدیریت هویت و اعتبارسنجی کاربران را بر عهده دارد و اطلاعات هویتی را به صورت متمرکز و یکپارچه مدیریت می‌کند. این دو مفهوم معمولاً با هم ترکیب می‌شوند تا به کاربران راحتی و امنیت لازم را در دسترسی به سرویس‌ها و منابع فراهم کنند.
IDP ها به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند:
1. On-premises IDP: که در داخل سازمان نصب و راه اندازی می‌شود.
2. Cloud-based IDP: که به صورت ابری ارائه می‌شود و نیازی به نصب محلی ندارد.
بسته به نیاز سازمان می‌توان از یکی از این دو نوع انتخاب کرد. معمولا سازمان‌هایی که اطلاعات آنها از حساسیت بیشتری برخوردار است و نیاز به ایزوله کردن شبکه خود دارند از ارائه دهنده های هویت On-premise یا داخل سازمانی استفاده می‌کنند و باقی آنها از سرویس‌های ابری بهره میبرند.
IDP می‌تواند از Active Directory یا پایگاه داده‌ها به عنوان منبع داده استفاده کند تا اطلاعات هویتی کاربران را مدیریت کند. اکتیو دایرکتوری یکی از محبوب‌ترین منابع داده‌ها در IDP برای سازمان‌هاست که یکی از سرویس‌های ارائه شده توسط مایکروسافت است.
یکی از گزینه‌های مناسب IDP برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و به خصوص دانشگاه‌ها، سامانه شناسه یکتا محصول شرکت نقش‌آوران است. این سامانه با رابط کاربری سبک و ساده در عین حال قدرتمند و ایمن، امکان مدیریت یکپارچه کاربران و همچنین ورود متمرکز یا همان SSO را برای تمامی سامانه‌های مورد استفاده کاربران فراهم می‌کند.
IDP با ایجاد یک محیط مدیریت هویت مرکزی و امن، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا بهبودی در امنیت و کارایی فرآیندهای خود داشته باشند.
در دنیای امروزی که پر از اپلیکیشن‌ها و سرویس‌ها است، مدیریت ورود و احراز هویت به چالش‌هایی برخورد کرده است که با استفاده از راهکارهایی مانند Single Sign-On (SSO) قابل حل است. SSO به کاربران این امکان را می‌دهد که با یکبار ورود به سیستم، به تمامی سرویس‌ها و برنامه‌ها دسترسی داشته باشند، بدون نیاز به ورود مجدد. این فناوری نه تنها راحتی کاربران را افزایش می‌دهد بلکه امنیت اطلاعات را نیز تضمین می‌کند.
SSO یک راهکار اصلی برای مدیریت احراز هویت و دسترسی به سرویس‌ها است. با استفاده از SSO، کاربران تنها یکبار نیاز به ورود دارند و سپس می‌توانند به همه سرویس‌های متصل به سیستم دسترسی پیدا کنند. این باعث افزایش کارایی و راحتی استفاده می‌شود و همچنین کاهش احتمالات مربوط به فراموشی رمز عبور یا استفاده از رمزهای ضعیف می‌شود.
با گسترش رو به افزایش استفاده از ابر و اپلیکیشن‌های وب، نیاز به راهکارهای امنیتی مانند SSO بیشتر از پیش احساس می‌شود. SSO نه تنها به کاربران راحتی بیشتری می‌دهد بلکه امنیت اطلاعات را نیز تضمین می‌کند. این روش به شرکت‌ها کمک می‌کند تا از مدیریت دسترسی به اطلاعات بیشترین بهره را ببرند.
یکی از مزایای اصلی SSO افزایش راحتی برای کاربران است. با ورود یکبار، کاربران می‌توانند به تمامی سرویس‌ها دسترسی پیدا کنند بدون نیاز به ورود مجدد. این کاربران را از فراموشی رمز عبور یا استفاده از رمزهای ضعیف در معرض خطر نگه داشته و امنیت اطلاعات را تضمین می‌کند.
استفاده از SSO باعث کاهش احتمال فراموشی رمز عبور یا استفاده از رمزهای ضعیف توسط کاربران می‌شود، که این امر امنیت اطلاعات را بالا می‌برد.
یکی از معایب SSO این است که اگر اطلاعات اصلی ورود به سیستم توسط فردی دیگری از دست برود، تمامی سرویس‌های متصل به این اطلاعات در معرض خطر قرار می‌گیرند. این موضوع نشان‌دهنده اهمیت حفاظت از اطلاعات اصلی ورود به سیستم است.
پیکربندی و راه‌اندازی SSO ممکن است زمان‌بر باشد، خصوصا برای سیستم‌ها و برنامه‌های پیچیده. این موضوع نشانگر ضرورت برنامه‌ریزی دقیق و انجام مراحل مرتبط با پیکربندی به درستی است.
یکی از گزینه‌های مناسب SSO برای سازمان‌ها، شرکت‌ها و به خصوص دانشگاه‌ها، سامانه شناسه یکتا محصول شرکت نقش‌آوران است. این سامانه با رابط کاربری سبک و ساده در عین حال قدرتمند و ایمن، امکان مدیریت یکپارچه کاربران و همچنین ورود متمرکز یا همان SSO را برای تمامی سامانه‌های مورد استفاده کاربران فراهم می‌کند.
SSO یک راهکار پرکاربرد و موثر برای مدیریت احراز هویت و دسترسی به سرویس‌هاست. با توجه به راحتی و امنیتی که ارائه می‌دهد، SSO به عنوان یکی از ابزارهای اصلی در جهت مدیریت دسترسی به اطلاعات مهم و حساس، بسیار ارزشمند است. با این حال، برای استفاده موثر از این فناوری، لازم است به مزایا و معایب آن به دقت توجه شود و از روش‌های مناسب برای حفاظت از اطلاعات اصلی استفاده شود.
